"Εγώ οδηγώ προς τη θλιμμένη χώρα, εγώ προς τον απέθαντο τον πόνο, εγώ προς τις ψυχές τις κολασμένες...Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε" καυχιέται η πύλη της Κόλασης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη.
Αμαρτία στα αρχαία σημαίνει λογικό σφάλμα. Στη ρητορική της Εκκλησίας έγινε το εισιτήριο για την Κόλαση. Αν και στην ίδια ρητορική ο Θεός είναι αγάπη, ο στοργικός πατέρας ακόμη και των άσωτων παιδιών του, την Ημέρα της Κρίσης είναι δίκαιος κριτής των ψυχών και τιμωρός.
Οι δυο αυτές εικόνες πάντα μου φαίνονταν ασυμβίβαστες. Η εικόνα ενός μικρόψυχου Θεού-λογιστή που κρατάει πλήρη αρχεία των αμαρτιών της ανθρωπότητας είναι το λιγότερο φαιδρή και παρόλ' αυτά εξακολουθεί να συντηρείται. Δεν εννοώ εδώ η κόλαση και ο παράδεισος εδώ... Απλά, προχωρώντας ένα βήμα την άποψη του Σαρτρ ότι Κόλαση μας είναι οι Άλλοι συμφωνώ με την άποψη ότι η Κόλασή μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Δε χρειάζονται καζάνια με διαβόλια και τριβόλια για να υποφέρει μια ψυχή στην αιωνιότητα... Κάθε άνθρωπος διαπράττει τα λάθη του,τις αμαρτίες του και αν αυτές δεν τις "επεξεργαστεί" τον βαραίνουν μια ζωή ή και στην αιωνιότητα για όσους πιστεύουν.
Ένας θεολόγος στο σχολείο κάποτε μας είχε πει ότι ο Θεός μπορεί να παρομοιαστεί με τον ήλιο. Μπορεί το ίδιο φως να φωτίζει ή να τυφλώσει...Ή όπως λέει ένας πιο οικείος μύθος αν πλησιάσουμε ξεπερνώντας το μέτρο να έχουμε ίδια τύχη με τον Ίκαρο,όχι από δική Του μνησικακία αλλά με δική μας ευθύνη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Ο Θεός Ήλιος..., μία παλαιά μου αίσθηση.
;;;;;-)
Θεός και τιμωρία.. Μια παλιά ιστορία από τα βάθη των αιώνων.. Η ανάγκη του ανθρώπου να φοβάται το άγνωστο; Η πεποίθησή του πως υπάρχει μια κάποια πρωτόγονη δικαιοσύνη στον κόσμο;
Η ουσία είναι πως οι πράξεις μας ορίζουν αυτό που είμαστε.. Κανείς Θεός δεν ορίζει τις τύχες.. Απλά παρακολουθεί..
Κι η κόλαση; Αν υπάρχει, θα' ταν το απόλυτο κενό.. Απόρροια μιας κενής ζωής.. Επισφράγισμα ενός κενού μέλλοντος..
"Κάθε άνθρωπος διαπράττει τα λάθη του,τις αμαρτίες του και αν αυτές δεν τις "επεξεργαστεί" τον βαραίνουν μια ζωή ή και στην αιωνιότητα για όσους πιστεύουν"
Κάπω έτσι το βλέπω κι εγώ... Συνείδηση ... εκεί βρίσκεται και ο παράδεισος και η κόλαση!
Ή όπως έγραψε και ο Blake "...οι άνθρωποι λήσμόνησαν πως όλες οι θεότητες κατοικούν μέσα στο στήθος τους"
@ lady blue
καθώς το έγραφα αναρωτιόμουν.αν κάποιος δεν έχει συνείδηση,εννοω τύψεις τι γίνεται;
νομίζω ομως είναι αδύνατο.
το αιωνιο προβλημα μου..η κριση του θεου..πως μπορει να ειναι αντικειμενικη..σκεψου εναν αγαπημενο σου ανθρωπο οτι και αν σου κανει δεν θα τον συγχωρεσεις αν ζητησει συγνωμη?τουλαχιστον την πρωτη φορα?μαλλον θα το κανεις..και εσυ δεν εχεις ουτε μια σταλα απο την μεγαλοψυχια του και την αγαπη του..ομως μηπως ολη αυτη η συζητηση ειναι ανουσια?μηπως δεν υπαρχει καν θεος?και ολες αυτες οι συζητησεις ειναι απλα χασιμο χρονου?γιατι ενα συμπαν χωρις θεο ειναι ενα απολυτα ευσταθες σημειο του χωροχρονου..την καλησπερα μου :)
ευσταθές ίσως αλλά λιγο ματαιο...είναι ζόρικο θέμα
Δημοσίευση σχολίου